Przeraźliwa cisza południa. Rolety opuszczone, miasto śpi, domy też, pod tynkiem unosi się i opada zwolniony oddech kamieni. Pod bramą dwa czarne krzesła, jak trumny oparte u stolarza pod ścianą. Ulice są puste, tylko na murkach śpią koty. Dotknięte ręką otwierają oczy, w których – jak na zatrzymanych zegarach – zapisane jest nieruchomo południe wąską wskazówką źrenicy.”*
Migawki z minionego miesiąca: słowa, obrazy, dźwięki. Subiektywne skojarzenia, odczucia, strumień świadomości. Zdjęcia, kadry, wizualne wspomnienia. Brzmienia, dźwięki, muzyczne kawałki. Każdy ma swoje. Ja też.
Widzieć. Nasłuchiwać. Obserwować. Słyszeć. Dotykać. Pieścić. Głaskać. Odczuwać. Wdychać zapachy. Próbować. Smakować. Mieć apetyt na wszystko. Dla wszystkich. Apetyt na życie.*
Dziś rano René Desessendre zmarł na szkarlatynę. Wczoraj – na zapalenie płuc. Dwa dni temu – na sepsę, a dzień wcześniej – na raka trzustki. Poprzednio zaś René Desessendre’a zabrały z tego świata błonica, zapalenie opon mózgowych, otępienie wczesne, wścieklizna i czarna śmierć… Ta lista nie miała końca.
Kotka siedzi upozowana, lekka jak puch, patrzy, słucha, węszy, czuje, oddycha, a wszystko to całą sobą – futrem, wąsami, uszami, cały czas w stanie lekkiej wibracji. Jeśli ryba jest ruchem opływającej ją wody, uformowanym w jej kształt, to kot jest wykresem i wzorem odciśniętym w łagodnym powietrzu.” *
“W mieście człowiek nigdy nie bywał sam, mógł być samotny czy ignorowany, ale wszędzie unosił się rozgwar innych ludzi, nawet w domu słyszało się ich na zewnątrz w samochodach albo paplających na ulicy. Tutaj towarzyszyły mu tylko jaskółki.”*
Jeden język ustawia Cię w korytarzu życia. Dwa języki otwierają każde drzwi po drodze!
Innymi słowy: 40 powodów, dla których Francja jest najlepszym krajem na świecie. Subiektywny przegląd.
Znany pisarz Jean-Gabriel Lesparres nie opublikuje swojej najnowszej powieści, której od przeszło dziesięciu lat domaga się nie tylko jego wydawca, ale i czytelnicy, prasa i cały światek literacki. Jean-Gabriel nie poddaje się żadnym naciskom. „U szczytu kariery literackiej i celebryckiej, dzięki której stałem się szarą eminencją o mocach pozwalających mi zarówno na intronizację nowych gwiazd literatury, jak też zrzucanie ich z cokołów, znalazłem …
“Mówi się, że człowiek docenia ogród dopiero w pewnym wieku i myślę, że jest w tym trochę prawdy. Ma to chyba związek z wielkim cyklem życia. Niepowstrzymany optymizm młodych roślin po ponurej zimie ma w sobie coś z cudu, można z radością przyglądać się dokonującej się co roku przemianie i temu, jak natura ukazuje różne części ogrodu z ich najlepszej strony.” (J. Moyes)
