21 marca: początek wiosny, ekwinokcjum. Wypatrujemy najmniejszych oznak dłuższych dni. Rok zaczyna pędzić przed siebie, a wszystko wokoło nabiera tempa. Podążamy w kierunku lata.

W moim życiu były trzy koty: czarny Bazyli, cętkowana Katty i jej doppelgänger, jeszcze bardziej cętkowany Chester. Bazylka i Katty już nie ma, jest za to Chester. Pamiętam, jak kiedyś z pewnej zabawnej pomyłki (tato się przejęzyczył i zamiast „ball pen” wyszło mu „ben pol”) rozkręciła się historyjka, w której głównymi bohaterami, oprócz wymienionego już Ben Pola miał być między innymi Ser Czester. Sir Chester. …

 2019 był, delikatnie mówiąc, po prostu “odjechany”. Nie tylko dla mnie, mąż przy okazji też nieźle dostał w kość. 

Święta nie są moją mocną stroną. W Polsce przez całe lata z przyjemnością oddawałam się co roku świątecznym przyjemnościom i kulinarnej gorączce przygotowań. Nawet mieszkając we Francji, co roku pakowałam walizki, ciesząc się na ten urokliwy czas spędzony z najbliższymi. Potem przyszły inne czasy i tych polskich świąt było coraz mniej, aż w końcu całkiem znikły z mojego kalendarza.

Wszyscy mamy jakąś przeszłość. Tyle że nie zawsze wraca ona do nas niczym bumerang prosto w szczękę.

Swego czasu bywałam na bieżąco z nowinkami francuskiej sceny muzycznej, choć z oczywistych względów interesowała mnie prawie wyłącznie muzyka, która większość z nas uznaje za bardziej ambitną, choć jednocześnie nie snobistyczną ani też niszową, przeznaczoną wyłącznie dla uszu garstki pasjonatów. Przez większość z siedemnastu lat spędzonych na emigracji moim muzycznym guru i przewodnikiem była francuska stacja radiowa France Inter.

Żebyśmy się napatrzyli, żeby obraz wraził się na wieki w źrenicę i nerwami zawędrował do pamięci, do serca, do duszy – w co tam sobie kto wierzy. Żeby został, bo przecież z czasem, z upływem, z wiekiem zostanie jako pociecha tylko on jako dowód, żeśmy w ogóle istnieli. Po to wyświetla się nam ta jesień w glorii i jakaś hiperrealna.

Jak przyjemnie jest spędzać wieczór w podobny sposób. Nie ma jak lektura, to moje święte przekonanie. Książka nigdy człowieka nie męczy.*

KSIĄŻKA – ten niezwykły obiekt, który możemy znaleźć na bibliotecznej półce albo w swojej torebce, z pomarszczonym grzbietem i poplamionymi kartkami (książkę, nie torebkę). Możemy zostawić krótki komentarz na jednej ze stron lub podkreślić kilka ważnych zdań tekstu. Albo położyć ją na nocnym stoliku i zapomnieć o niej przez następnych kilka miesięcy.

 Tak, lato naprawdę ma dla mnie zapach sosnowego lasu na wydmach i urok pierwszych wakacji pod namiotem z grupką przyjaciół.