“To zabawne – jako dzieci wierzymy, że możemy zostać, kim chcemy, znaleźć się tam, gdzie zapragniemy, bez ograniczeń. Oczekujemy czegoś niezwykłego, wierzymy w magię. Potem dorastamy i mijają lata niewinności. W nasze życie wkrada się rzeczywistość i nagle zdajemy sobie sprawę, że nie możemy zostać tym, kim chcemy, i musimy się zadowolić czymś pośledniejszym.

Trzeba się cieszyć z tego, co się ma. To bardzo ważne. Choćby się miało odrobinę, zawsze będzie to nieskończenie więcej niż nic.*

Ogród jest najmniejszą częścią świata i całością świata. Ogród, poczynając od najgłębszej starożytności, stanowi rodzaj szczęśliwej, uniwersalizującej heterotopii.* (M. Foucault)

Jak się żyje w Alpach? W Alpach żyje się na wysokościach? W Alpach żyje się niebiańsko? W Alpach żyje się z głową w chmurach? W Alpach żyje się inaczej: niespiesznie, spokojnie, w ciszy i zgodnie z rytmem przyrody? Jak ryba w wodzie?  Jak pączek w maśle? Jak u Pana Boga za piecem?

Miałam osiem lat, kiedy stało się dla mnie jasne, że nie spędzę tutaj reszty moich dni. Że tutaj nie stanę się kimś. Że nie będę tu nikogo kochała. Że tutaj nic. Niczego nie poczuję i nie doświadczę. Miałam osiem lat i postanowiłam, że pewnego dnia stad wyjadę. Postawiłam na uczucia. Wybrałam cierpienie. Od tamtej chwili jestem skazana na tę historię.

To był wrzesień inny niż wszystkie.   Wrzesień pod znakiem alpejskich gór. Wrzesień o zapachu kropel żywicy zakrzepłej na korze świerka. Wrzesień pod egidą krowich dzwonków i dramatycznych pieśni świerszczy. Wrzesień jak dotyk ciepłej, lekko chropawej a jednocześnie przedziwnie jedwabistej skóry młodej jaszczurki, która łapie słońce na kamiennym mostku nad strumieniem. Wrzesień, który przeleciał nam między palcami, gdy szukaliśmy naszego nowego domu we Francji.

Przyroda potrafi urządzić wspaniałe widowisko. Scena jest wielka, oświetlenie efektowne, statystów co niemiara, budżet na efekty specjalne – nieograniczony.*

Przeraźliwa cisza południa. Rolety opuszczone, miasto śpi, domy też, pod tynkiem unosi się i opada zwolniony oddech kamieni. Pod bramą dwa czarne krzesła, jak trumny oparte u stolarza pod ścianą. Ulice są puste, tylko na murkach śpią koty. Dotknięte ręką otwierają oczy, w których – jak na zatrzymanych zegarach – zapisane jest nieruchomo południe wąską wskazówką źrenicy.”*

Migawki z minionego miesiąca: słowa, obrazy, dźwięki. Subiektywne skojarzenia, odczucia, strumień świadomości. Zdjęcia, kadry, wizualne wspomnienia. Brzmienia, dźwięki, muzyczne kawałki. Każdy ma swoje. Ja też.

Widzieć. Nasłuchiwać. Obserwować. Słyszeć. Dotykać. Pieścić. Głaskać. Odczuwać. Wdychać zapachy. Próbować. Smakować. Mieć apetyt na wszystko. Dla wszystkich. Apetyt na życie.*